En İyi ve En Güzelini Bulabilme!

İnsan, fıtratı yani yaratılışı gereği daima her şeyin en iyisini, en güzelini ve “ehak”(en haklı) olanını arar ve sahip olmak ister. Bu da insanın doğal hakkıdır. Ama peşine takıldığı bu “enler” doğruya ve en güzel olana daima götürmeyebilir. İçinde bulunulan imkânlar ve şartlar veya yapılması gerekli olan tamamlayıcı faktörler buna müsaade etmeyebilir.

Bir de “Hak zahirdir(açık), ama “ehak” yani daha haklı olan hususlar ise net ve açık olarak herkes tarafından görülemez. “Ehak” olan yani en iyi ve en doğru olan daima gizli ve kapalı kalır.” Bu gizli ve kapalı olan “en güzel” ve “en doğru” olanları, cumhuru oluşturan geniş halk kitlesi net ve açık göremez. İhtilaf ve ayrılıklar da işte buradan başlar. Fikri ayrılıkların yoğun olduğu zeminler daima kaygandır. Düşmeler, kaymalar ve kaybetmeler çok olur. Oysa birlikteliği ve beraberliği temin eden ve “ensiz” olan “ doğrular ve güzeller” birlik ve beraberliği sağlar ve bu birliktelikten kuvvet ve hak doğar.

Günümüzde ve geçmişte yaşanan ihtilaflar, ayrı düşmeler peşine düşülen “enlerden” kaynaklı olduğunu bilmeliyiz. "Hakkı bulduktan sonra ehak için ihtilâfı çıkarma Ey talib-i hakikat! Madem hakta ittifak, ehakta ihtilâftır. Bazan hak, ehaktan ehaktır. Hem de olur hasen, ahsenden ahsen." (1)

Büyük makamların büyük sorumlulukları gibi, önemli coğrafyaların da büyük sorumlulukları ve büyük getirisinin yanı sıra ağır bedelleri vardır. Şehitlerin kanıyla münbit hâle getirilen vatanımızın ve coğrafyamızın ağır bir bedeli ve İbn-u Halidun’un tespitiyle “Coğrafya bir kaderdir.” Bu gerçek asla göz ardı edilmemelidir.

Geçmişte üç kıtada âdilâne hüküm süren “Devlet-i Âliye-i Osmaniye” Birinci Dünya Savaşı öncesi, İstanbul yönetimi ve aydınları birbirine zıt ve bir o kadar da ısrarcı farklı düşüncelerin, yani “enlerin” çatışmasını kendi içinde yaşadı. Kendi düşünce ve doğrularında inatlaşma; müşevveşiyete (karışıklığa) ve çatışmaya götürdü. Farklı düşünenlerin “en” doğrularından çıkan çekişmeler öyle bir hal aldı ki, bir kesim aydını İngiliz taraftarı ve muhibbanı (seveni) yaptı. ABD, İngiltere Yunan üçlü çetesine oyuncak oldular. “Kuva-i Milliye”oluşumuna karşı çıkıldı, aleyhte fetva bile çıkartıldı. Milli mücadele ruhunu söndürmek istediler. Bir zamanlar, İslam âlemini ve büyük bir coğrafyayı sükûnetle idare edebilen İstanbul; bu “enler” ile kavgaya ve kargaşaya itildi, gücünü ve her şeyini kaybetti. Bugün de yapılmak istenen maalesef budur.

Günümüz Ankara’sında muhalefetçe takip edilen “en” li siyasi söylemler, endişe veren ayrılıkçı faaliyetler, geçmişin acı ve hazin hâlini bize tekrar hatırlatıyor. Kendi içinde karmaşa yaşayan ve bir araya gelemeyen farklı ton ve yapıların bu ülkede sükûneti, istikrarı sağlama şansı asla yoktur. Küçük bir esinti, ufak bir dalga bunları çabuk alabora eder.

Geçmişte kendisi ile yol alınamayan“parlamenter” sistem ve sık değişen hükümetler ile istikrarın sağlanamadığını birlikte yaşadık ve gördük. Parlamenter sistemi tekrar istemek, belki, “hıyanet” ve himmetsizlik değil, ama peşinden gelen “enler” ile ülkeyi hazin bir sona götüreceği de aşikârdır. Dış güçlerin de dünden istediği budur.

Coğrafyamız bize bu dersi veriyor. Bu bölgede ancak güçlü hükümetler ve “başkanlık” sistemi ile başarı elde edilir. Ben böyle okuyor ve böyle düşünüyorum. Bu bir siyasi zaaf asla değildir. Kanaatimi, sevdiklerimle bir paylaşımımdır.“Allah'ım aramıza düşmanlık verme, bizi birbirimize düşürme!” derim. Vesselâm!..

1-Said Nursi, Sözler