Yeni Netflix filmi Will & Harper müttefikliğin gücünü komedi yoluyla gösteriyor.
Will Ferrell bunu yaparken, müttefikliğin sıkıcı ya da korkutucu olmak zorunda olmadığını ve aslında hatalarla, mizahla ve komediyle dolu olabileceğini mükemmel bir şekilde gösterdi. Ne kadar insani olursa o kadar iyi.
Eski SNL yazarı Harper Steele ile olan ilişkisini takip eden ikili, 1990’ların ortalarında Saturday Night Live setinde Amerika’da bir yolculuğa çıkmak üzere yeniden bir araya geldiklerinde yaşadıkları güzel başlangıçları anlatıyor. Birlikte çalıştıkları dönemden bu yana Steele trans bir kadın olduğunu açıklayarak Ferrell’a nasıl her zaman Harper olduğunu ve olacağını açıklayan bir e-posta yazıyor.
Filmin amacı en başından bellidir; Steele Ferrell’ı karlı bir ana yoldan alarak Steele’in ailesini ziyaret etmek, basketbol izlemek, Pringles yemek ve sıkı bir yol gezgini olarak daha önce defalarca yaptığı bir yolculuğa çıkmak üzere Amerika’ya doğru yola çıkar. Ama bu kez bunu gerçek kimliğiyle yapıyor.
Müttefikliği ön plana çıkaran bir film ama tıpkı sebzelerini yemek istemeyen küçük bir çocuk gibi, rahatsız edici anları Ferrell’ın komik zamanlamasıyla düzgünce kundaklanmış ve yıllardır gördüğümüz en gerçekçi bağlantı tasviri haline gelmiş.
Nereli olursanız olun, en yakınlarınız ve sevdiklerinizle savunmasız konuşmalar yapmak son derece rahatsız edici olabilir. Erkekler için bu duygusal özle içtenlikle bağ kurmak daha da zor olabilir.
İşte bu yüzden araba kullanmak, Ferrell ve Steele arasındaki bu konuşmaların gerçekleşmesi için mükemmel bir alan; her ikisi de gözleri önde, kaçma şansı olmadan oturuyor ve transseksüel bir kadın olmanın nasıl bir şey olduğuna dair genellikle ‘konuşulmayan’ sorularla yüzleşmek zorunda kalıyor.
Gün geçmiyor ki ABD’de trans karşıtı bir yasa tasarısı tartışılmasın ya da LGBTQ+ karşıtı haberler çıkmasın – Donald Trump’ın ‘yasadışı transseksüel yabancılar’ hakkındaki son iddialarına bir bakın. Film, bu arka planla, her durakla birlikte gelen farklı sosyo-politik iklimlerde gezinen translar için nasıl olabileceğine dair gerçeklerden uzak durmuyor.
Steele’in bir lokantada yanlış cinsiyetlendirilmesinden Ferrell’ın daha sonra manşetlerdeki trans karşıtı yasa tasarılarını destekleyen kişilerden biri olduğunu keşfedeceği Indiana valisi Eric Holcomb ile fotoğraf çektirmesine kadar, kendimizi bir başkasının yerine koymanın getirdiği çok insani anlarla dolu. Bazen tökezler ya da düşeriz, ama her zaman onları tekrar giyer ve yürümeye devam ederiz.
Steele’in bir zamanlar sevdiği erkek egemen ortamlara geri dönerken tarif ettiği endişe anlarına rağmen filmin doğasında rahat bir şeyler var. Ancak Ferrell’ın sadece bir müttefik olarak değil, aynı zamanda komedi destekçisi olarak da hazır bulunması, trans bireyleri desteklemenin mayınlar ve yumurta kabuklarıyla dolu bir yolculuk olmak zorunda olmadığının, aksine olgunluk, dürüstlük ve kalbin saflığının bir kanıtı.
Ferrell’ın Steele’in bir NBA basketbol maçına ilk kez gittiğinde ya da bir akşamı bir barda ya da kamyon durağında geçirdiğinde yanında olması, izlemesi yürek ısıtan anlardı çünkü bir zamanlar korkutucu olan bir görevin tersine çevrildiğini ve Ferrell’ın Steele’in nasıl hissedeceğini anlamasıyla kolaylaştığını gördük.
Empati ve müttefiklik çoğu insan için yeni konular değil; hepimizin günlük hayatımızda karşılaştığımız ve onlara destek olabileceğimiz çeşitli ve incelikli yaşam deneyimlerine sahip arkadaşlarımız, aile üyelerimiz ve hatta yabancılarımız var. Harper & Steele, müttefikliğin herkese uyan tek bir yaklaşıma sahip olmadığını örnekleyerek, sevgi ve saygı duygusuyla hareket ediyor.
Steele’in geçirdiği ameliyatlar hakkında konuşmaları bunun en iyi örneği; Ferrell sohbetin hassas doğasını kabul ediyor, tabuya işaret ediyor ve Steele’in yeni “eklentileri” hakkında rahatça şaka yapıyor. Bazıları için bu rahatsız edici olabilir ama onlar için işe yarıyor.
Nüansın ne kadar önemli olduğunu ve iki insan arasındaki bağın gücünün trans arkadaşlarımıza sevgi, destek ve en önemlisi mizahla yaklaşabilmemiz için ne kadar zorunlu olduğunu gösteriyor. Steele’in kendine gülebilmesi ve Ferrell’ı şakaya dahil edebilmesiyle örneklendiği üzere, bize topluluğun eğitilmesi gereken bir ‘sorundan’ daha fazlası olduğunu hatırlatarak transların içerdiği insanlığı yeniden teyit ediyor.
Steele’in yazarlık yaptığı ve Ferrell’ın şova yeni katıldığı SNL setinde doğan ilişkilerini öğrenmekle kalmayıp, komedinin ilişkilerinin ayrılmaz bir parçası olduğunu öğrenmek, rahatsızlıkla yüzleşmemizi sağlayan ne kadar güçlü bir araç olabileceğini gösteriyor.
Kristen Wiig, Tina Fey, Will Forte ve Molly Shannon gibi isimlerin cameo’larıyla Will & Harper, Saturday Night Live’ın benzersiz Amerikan gösterisini sevenler için de hafıza şeridinde bir yürüyüş niteliğinde.
Will & Harper, eğitim ve farkındalık için Zoom’daki herhangi bir kuru çeşitlilik ve kapsayıcılık eğitiminin başarabileceğinden daha fazlasını yapan gerekli bir komedi, birliktelik ve anlayış smorgasbordudur.
Ferrell’in etkisiyle, bu kabul ve sevgi mesajının translık hakkında hiç düşünmemiş olabilecek izleyicilere ulaşması ya da belki de daha önce bunu anlamamış olanların fikirlerini değiştirmesi umudu var. Komedinin hem yeni hem de eski arkadaşlarla yeni sohbetlere ve anlayışlara kapı açmada ne kadar etkili olabileceğinin kanıtıdır.
